متن کامل خبر :

(نوبهار است در آن کوش که خوش دل باشی) حافظ 

یادداشتی از فاطمه حاجیان پاشاکلایی

به این فکر می کنم چقدر می توانم به کوشیدنی که حضرت حافظ در سال نو توصیه می کند گوش بسپارم. چقدر موفق می شوم شادی عمیق سالی نکو را حس کنم؟ بهار مثل هر سال، جادویی نو به قلب خیابان ها ریخته که حتی عابران بی اعتنا را برای چند ثانیه به تماشای حضورش دعوت می کند. جشنی که خیابان ها را آذین کرده؛ اما گویی امسال راه دور و دراز تری به خانه هایمان دارد. گل ها، لباس های نو، هفت سین چشم انتظار رسیدن به خانه های جدیدشان هستند ولی قصه ی جیب ها و دخل ها ماجرای دیگری را رقم زده. طبیعت بی رحم تر از همیشه مسیر خود را طی می کند؛ سبز می شود؛ شکوفه می دهد و ادامه دهنده بهاری دیگر را به ارمغان می آورد. بهاری دیگر که این بار بیش از همیشه راهش را از مردم جدا کرده. گویی قرار است طعم خوش عیدی گرفتن از بزرگ تر ها، سفره های بزرگ نوروز و شادی خرید نو هر روز تبدیل به حسرتی بزرگ تر شود. این روز ها که سهم مردم بیش از همیشه از بعد مادی زیستن و شادی و جشن ملی نوروزمان کم شده. رسیدن به نقطه ای که عیدی های واریزی فقط تامین کننده ی بخش کوچکی از معیشت است. چطور می توان از زنده نگه داشتن خاطره ی مشترک چند هزارساله مان جشن بهار(نوروز) حرف زد. ترس بزرگ از دست رفتن خوشی های کوچک زندگی به خاطر غم نان و پیوستن به خاطره های دور از افسانه ای به نام نوروز که مردم با دلی شاد و جیبی پر پول به استقبال بهاری نو می رفتند. چه می توان کرد جز امید بستن به نو بهاری که خوش دلی و حال خوش و مکنت و عزت را به همه عیدی دهد. چه راه چاره ای جز دست به دامان صبر و امید شدن وقتی فریاد رسی نیست (فریاد همی دارم وفریاد رسی نیست) سلمان ساوجی