متن کامل خبر :
سید بهنام مهردل اختصاصی خط سوم اخبار در آتش تهاجم اسرائیل به حریم ایران، سیاست مذاکره چونان شبحی از وعده‌های شکسته، بر دیپلماسی جهانی سایه افکنده است. اروپاییان که روزی با قلم‌های طلایی برجام، رهایی از تحریم‌ها را نوید دادند، اکنون در سکوت مرگبار خویش، نقاب ریاکاری از چهره برگرفته‌اند. آنان که ایران را به آغوش توافق کشاندند، با چرخشی کودکانه در پیچ‌وخم سیاست ترامپ، نه‌تنها تعهدات خویش را زیر پا نهادند، که شاهد قطعنامه‌های شورای حکام آژانس ــ پیش‌درآمد حمله ــ بودند بی‌آنکه واکنشی فراتر از محکومیت‌های لفظی نشان دهند. روسیه و چین، متحدان دیروز، در پشت پرده محکومیت‌های ضعیف شورای امنیت، منافع ملی خویش را بر پیمان دوستی ترجیح دادند؛ سکوت کرملین در برابر حمله به تأسیسات هسته‌ای و توصیه پکن به «خویشتنداری»، گواهی است بر این که ارزش اتحادهای استراتژیک، تا جایی است که به کام قدرت‌های بزرگ باشد. حتی پیشنهاد میانجیگری روسیه، نه برای نجات ایران که برای تثبیت جایگاه خود در معادلات خاورمیانه بود. برجام، آن میثاق شکسته، امروز نماد بدعهدیِ نظامی است که «حقوق بین‌الملل» را ابزارِ توجیه قدرت می‌داند. اروپا با فرار از تعهداتِ اقتصادی، خون در رگ‌های اقتصاد ایران را خشکاند و آمریکا با خروج یکجانبه، نقض عهد را تقدیس کرد. رأی منفی مسکو و پکن به قطعنامه‌های آژانس، نمایشی بیش نبود؛ چه آن‌گاه که پای اقدام عملی در برابر تجاوز اسرائیل در میان بود، سایه منافع انرژی‌ و تجاری، قد علم کرد. محکومیت‌های ضعیفشان پس از حمله—در حدِ «ابراز نگرانی» و «فراخوان به خویشتنداری»—پرده‌دریِ رذیلانه‌ای از همدستی خاموش بود. شورای امنیت، صحنه‌ای برای رقص قدرت‌های فاتح جنگ، بار دیگر نقشِ بازوی مشروعیت‌بخش زور را ایفا کرد. قطعنامه «اتحاد برای صلح» در دستان غرب، نه سپر صلح که خنجری برای توجیه سکوت شد. مذاکرات پشت پرده واشنگتن و مسکو—که ترامپ به تلویح فاش کرد—ثابت کرد ایران، مهره‌ای در شطرنج تقسیم منافع شرق و غرب است. اروپا نیز با تحریف واقعیت، به جای نکوهش متجاوز، ایران را «آتش‌افروز» خواند و محکومیت حمله را به ابزاری برای تشدید فشار هسته‌ای بدل کرد. در این تماشاخانه جهانی، تنها قانونِ جاری، «منافع ملی» است - همان که لرد پالمرستون گفت: «دوستی و دشمنی همیشگی نیست، منافع ملی همیشگی است». روسیه با وجود پیمان راهبردی با ایران، صریحاً اعلام کرد: «متحد سیاسی هستیم، نه نظامی»، چین—با ادعای نقش سازنده—از حمایت عملی از بستن تنگه هرمز سرباز زد و اروپا، اشک تمساح ریخت تا تحریم‌ها را توجیه کند. محکومیت‌های لرزان آن‌ها—گاه در حد یک بیانیه چندسطری—نه برای دفاع از حق که برای پاک کردن دامنِ آلوده خویش بود. اینان همه به ایران آموختند که در جنگلِ روابط بین‌الملل، حق تنها زیر مشت آهنین زاده می‌شود و «وفاداری» قدرت‌ها، تا آنجایی است که سودشان در ترازوی سیاست سنگینی کند. هر کشوری—از مسکو تا بروکسل—این حمله را نه از پنجره عدالت، که از روزنه سود و زیان خویش دید: برخی با سکوتی خیانت‌بار، برخی با محکومیت‌هایی که خود، اعتراف به ناتوانیِ اراده بود.